Epitafium dla Pascala.

 

*ok 20.08.1996  + 6.03.2012    tu ^ kilka dni przed śmiercią

To bardzo smutna druga rocznica odejścia za Tęczowy Most ukochanego mojego Kota uczłowieczonego Pascala. Jeszcze nie mogę spokojne Go wspominać i nie wiem czy kiedykolwiek minie ten ból. Będę pisać ten post po kawałku bo nie dam rady naraz. Historia Pascala zaczyna się w pażdierniku 1996 roku w małym miasteczku. Mieszkałam tam z moim wtedy mężem w małym bloku na parterze. Dzięki takiej lokalizacji mieszkania odwiedzała mnie  horda dzikich kocisk,no i dostawali michę i budkę do spania na balkonie,całe lata. Mieszkał już też z nami Salem młody kocur (od 1 czerwca 1996),podrzutek,również za TM,opowieść o nim innym razem. Bura kocica przychodząca do bufetu pewnego razu przyprowadziła dwa malutkie buraski (o sterylizacji dzikich wtedy nikt nie myślał,to znaczy ja myślał ;)ale trudne to było do wykonania),były jeszcze niezdarne żeby wskoczyć na balkon więc ona znosiła im w pyszczku jedzenie. Po kilkunastu dniach okazało się że przychodzi tylko z jednym, bardzo mnie to zaniepokoiło. Na dniach mój mąż wyglądając przez okno usłyszał stłumione ale wyrażne miauczenie,wyszliśmy przed blok,trudno było ustalić skąd dochodzi głos. W końcu dotarliśmy,dwie klatki dalej (domofonów wtedy nie było) w piwnicy pod schodami zawodził malutki burasek,,,,przepraszam muszę się teraz wypłakać.......Ten post będzie bardzo spontaniczny, emocjonalny,może przydługi. Dzień 28 pażdziernik 1996, maluch miał około 2 miesiące był wystraszony i chudziutki ale zdrowy. Nie bronił się wzięłam go na ręce i do domu. Zjadł i od razu udaliśmy się do weta na pierwsze oględziny,lecznica była kilka ulic dalej w osiedlu willowym. Kociątko zostało zbadane,odrobaczone i doktor stwierdził że to koteczka. Ochrzciliśmy ją Maja. Na początku myśleliśmy że znajdziemy jej domek bo my mamy już kocura i nie planowaliśmy więcej. wtedy własna firma pochłaniała nam sporo czasu. Maja zamieszkała w kuchni na czas kwarantanny,zrobiliśmy jej tam "kurnik" czyli kącik oddzielony płytami z dykty gdzie była kuwetka (z której kociątko od razu bezbłędnie korzystało),miseczki, posłanko.była to też ochrona przed Salusiem który już był sporym kocurem i mógł zrobić maleńtasowi krzywdę. Ja zawsze jakoś wolałam kocury no więc myślałam że może kiedyś jeszcze jakiegoś wezmę a Mai znajdziemy nowych opiekunów.......... Jednak okazało się że kocie dziecko jest urocze i bardzo ufne. Przy drugiej wizycie po 2 tygodniach Doktor przyznał się do błędu i tak "narodził" się Pascal Majewicz :) zwany Pipim. Oczywiście nawet jakby był koteczką to zostałby z nami :) bo ja absolutnie nie nadaję się na dom tymczasowy,po kilku dniach jestem ugotowana. Czekam teraz aż Brat zeskanuje mi zdjęcia z malutkim Pascalikiem bo z tamtego czasu mam tylko papierowe i oczywiście zostaną tu zamieszczone. Bardzo trudno pisać to wspomnienie, po prostu na nowo mnie rozwala :((.

                                           kilka dni po przybyciu do nas :)

                                          troszkę  urosłem i już czytam ..
                                         
                                         

                                                      lata dorosłej świetności :)
       

                                                   Pascal na szczycie a piętro niżej Salem

                                                                                                                                                           Pascal od samego początku był bardzo łagodnym drapieżnikiem, lubił nawet moją wegetariańską dietę, nigdy nikogo specjalnie nie ugryzł ani nie podrapał. Podawał łapkę na "cześć" i uwielbiał się przytulać, rozumiał więcej niż wszystkie zwierzęta które w życiu poznałam. Towarzyszył mi przy wszelkich czynnościach, a to sprawdzał temperaturę wody w mojej kąpieli," pomagał" przy ścieleniu łóżek to była jego ulubiona zabawa którą często sam inicjował. Witał czule wszystkich gości, ładował się im na kolana i dotykał łapkami. Nawet tych którzy za zwierzakami nie przepadają jakby chciał im coś pokazać ;). Dla swoich kocich "braci" też był miły i wyrozumiały. Przeszedł kilka chorób w młodości i męczące leczenie ale zawsze poddawał się mu bez protestów. Kąpiele też były dla niego całkiem znośne. Uwielbiał zielone oliwki, czipsy, babkę drożdżową i biszkopty, herbatę z mlekiem, spagetti nawet doprawione czosnkiem i chili, seler,kiełki rzodkiewki,zupę pomidorową i inne. oczywiście nie dostawał tych potraw często ani w dużych ilościach żeby mu nie zaszkodziło ale potrafił się uporczywie domagać lub częstował się sam ;) Rozmawiał wieloma "Językami" osobny miał dla ludzi, niezwykle bogaty repertuar dżwięków. Spał ze mną na kanapie zawsze od strony oparcia i nie wpuszczał żadnego z braci na to miejsce, był o mnie zazdrosny. wchodził do mnie pod prysznic gdy już zakręciłam wodę i tak sobie siedzieliśmy w ręcznikach w ciepło parującym miejscu........

                                          tu już bardzo chory :(
                             

tu też,porażenie lewej przedniej łapki

I tak żyliśmy szczęśliwie ponad 15 lat, były różne życiowe zawieruchy, przeprowadzki ale zawsze wspieraliśmy się. Wszystkie Koty traktowałam jednakowo ale P. kochałam i kocham najmocniej. Ten kot miał podobną do ludzkiej Duszę która wyzierała z jego wielkich mądrych oczu. Najpierw odszedł Salem (PNN, w ciągu miesiąca) trudny pacjent i buntownik. Wtedy od razu przebadałam Pascala i Bazia, niestety okrutny wyrok padł także na P. Na oko wydawał się zdrowy ale wyniki krwi były złe. Oczywiście do dziś ciosam sobie kołki na głowie że nikt mi wcześniej nie mówił o konieczności badań profilaktycznych u starszych kotów, eh. za mało wiedziałam o chorobach nerek tak częstych u kocurów. Stosowaliśmy intensywne leczenie, badania w renomowanej klinice, najnowszy lek, homeopatyczne preparaty sprowadzone z Anglii, bioterapia ale najwyrażniej był pilnie potrzebny u Św. Franciszka :(  Znosił bez protestów codzienne kroplówki w domu, zastrzyki, jadł chętnie dietę renal , łykał wielkie kapsuły i gorzkawe zawiesiny, znosił bolesne badania, chciał żyć dla mnie. Żył jeszcze 4 miesiące od diagnozy, stopniowo słabł, tracił apetyt, wymiotował. pod koniec prawie nie spałam,pilnowałam czy jeszcze żyje, karmiłam go strzykawką kleikiem ryżowym i zupkami dla dzieci. Sytuacja stawała się beznadziejna, długo nie mogłam podjąć decyzji o eutanazji ale gdy cierpienia były już zbyt dotkliwe wezwałam doktora do domu....

Tu  leżymy  sobie ostatni  raz  na  naszej  kanapie, tylko Pascal  śpi  już  snem  żelaznym, twardym, nie przespanym .

 ............................................................................................................................

Spoczął na cmentarzyku, obok Salemka [*].